She is lost, I'm lost.

Wat een rotdag vandaag. Onze poes is sinds gisteren niet meer thuisgekomen. Ze is 17 jaar oud en had de nodige kwaaltjes. Eergisteren nog met haar naar de dierenarts geweest. 
Gisterenochtend liep ze de tuin in en dat is het laatste wat ik van haar gezien heb. Overal gezocht en alle instanties gebeld en gewaarschuwd. Heel wat brievenbussen voorzien van een pamplet en de lantaarnpalen hangen ook vol. De hele dag al ben ik van slag. Het idee dat ze ergens ziek ligt,of misschien wel erger nog, maakt me verdrietig. Ik krijg niet veel werk uit mijn handen vandaag. Ik loop wel tig keer de tuin in en bij ieder geluidje denk ik dat ze er aan komt. Waarom...heb ik haar naar buitenlaten gaan? Ik weet dat het geen zin heeft om zo te denken maar toch....Ik weet ook dat als het echt niet goed gaat met katten dan gaan ze juist een rustig plekje opzoeken om zich te verstoppen. Iets in me zegt dat ik haar niet meer ga zien en toch....je hoopt zo er naast te zitten....Ik weet het het is nog maar een dag maar het is niets voor haar. Ik blijf hopen....


Deze foto's heb ik van de week nog gemaakt. Ze heeft net zoals het vrouwtje een hekel aan poseren of om voor de camera te staan. Nuffig kijkt ze langs me heen of draait haar koppie weg. We noemen haar dan ook niets voor niets vaak nuffie ipv juffie.

What a sad day today. Our cat walked away since yesterdag. And she is ill. I am afraid that she is hiding because she's not feeling wel. Or worse. I don't wanna think about it. She has never done this. It's not like her so I am very worried. Nothing is coming out of my hands today.I have phoned every agency for missing animals. Every sound I hear I hope it's her. But it isn't. I don't give up hope even though I don't have a good feeling about it. I took these foto's last week. She doen't like me taking pictures of her.

I always laugh about it because I don't like to be in front of the camera either.